چه شد شاعر که در باغم گلی دیگر نمیروید
به آهنگ قدمهایم کسی شعری نمی گوید
چه بیهوده گل آلوده که باران هم نمی شوید
ببین حتی گل شب بو شب ما را نمی بوید
هنوز از تو در این میدان صمیمی تر نمی بینم
از این تنها درخت شب کسی را سر نمی بینم
هنوز این من هنوز این تو قدیمیتر ولی از نو
به جز چشم سیاه تو شبی دیگر نمی بینم
غم چشمان آهو را تو می فهمی
عبور از نور جادو را تو می فهمی
غریق و موج و پارو را تو می فهمی
سکوت هر غزلگو را تو می فهمی
تو می فهمی تو می فهمی تو می فهمی
هنوز از تو در این میدان صمیمی تر نمی بینم
از این تنها درخت شب کسی را سر نمی بینم
هنوز این من هنوز این تو قدیمیتر ولی از نو ( ادامه )

نوایی نوایی نوایی نوایی
همه باوفایند تو گل بی وفایی
غمت در نهانخانه دل نشیند
بنازی که لیلی به محمل نشین
به دنبال محمل سبکتر قدم زن
مبادا غباری به محمل نشیند
مرنجان دلم را که این مرغ وحشی
ز بامی که برخاست مشکل نشیند
بنازم به بزم محبت که آنجا
گدایی به شاهی مقابل نشیند
به پایت خلد خار آسان بر آرم
چه سازم بخوانی که بر دل نشیند
به دنبال محمل چنان زار گریم
که از گریه ام ناقه در گل نشیند
خوشا کاروانی که شب را طی کرد ( ادامه )

شاه مردان علی نور يزدان علی
جان جانان علی يا علی
تاج هفت آسمان بـر زمين و زمان
حکم وفرمان علي يا علي
گوهر نه صدف گشتـه طالع تو را
از گريبان علي يا علي
خـيمـه سرمدي تا ابد مسـت تو
اي پرستان علي يا علي
اي شفيع همه رو سياهان علي
اي پــنــاه دل بـي پـنـاهـان علي
روح قـرآن علي يا علي
مانده کشتي به گل اي تو سکان علي
نيستان راه رسان تا به هستان علي
تا به سامان علي يا علي
شاه مردان علی نور يزدان علی
جان جانان علی يا علی
تاج هفت آسمان بـر زمين و زمان  ( ادامه )

ظهر بدرود روز موعود
سايه سرد تو بر سرم بود
من هميشه دير ديرم
دست خوب تو کو تا بگيرم
فرصتي نيست مهلتي نيست
از سکوت تو اين سايه زخميست
مرحمي باش همدمي باش
اين گل تشنه را شبنمي باش
اي که دستت را مي شناسم
از سکوتت مي هراسم
من غزل پوشي بي لباسم
بشناسم بشناسم
تو بخوان از اين شب يلدا
قحط آفتاب فتح تاريکي فتح مرداب
تو برقصانم تا ستاره تا سپيده
تا که نور از راه نرسيده
غيبت نور غيبت ساز
فصل بی حرفی قحط آواز ( ادامه )

دلا گر طالب یاری برآ از خویش و بیگانه
وفای جسم و جان باشد برای شمع و پروانه
بقا خواهی فنایی شو ز خود بگذر خدایی شو
غلام بی نوایی شو در این دریا چو دٌردانه
چه توحید است یکتایی در این عالم چه می پایی
اگر هم مذهب مایی درآ در کنج میخانه
دلا گر طالب یاری برآ از خویش و بیگانه
قلندر وار می نوشی ز جام وصل آن دلبر
به نقش کفر و دین منگر مجو تقلید و افسانه ( ادامه )

ای شکستنی مثل ترانه
ای سکوت تو شعر شبانه
با تو می شه از ابرا غزل غزل چکید
از نو به دریاها رسید
دستی بر طلا کشید
تا ته ستاره ها دوید
ای تو بهترین حرف زمانه
ای عطر خوب خانگی
تعریف این دلدادگی
یادی کن از آوار عشق
در کنج این آوارگی
سایه ای پشت در از من غریبه تر
می خونه منو خط به خط تا آخر
ای خودی ترین نام و نشانه
ببین ببین چه سپیدم
به اوج قصه رسیدم
دوباره از تو شنیدم
ترانه از تو چشیدم ( ادامه )

سبز منم که می‌زنم رنگ به برگ و بار تو
روز منم که می‌خزم باز به سایه سار تو
یار منم که می‌برم حافظه دیار را
دوست منم قدم قدم دور اما کنار تو
ناب منم که می‌خرم تلخ ترین شراب تو
آب منم که می‌روم تا ته خواب زار تو
داغ که نه باغ تو ام لاله زخمگاه من
مست منم که می‌چکم از سر آبشار تو
سبز منم که می‌زنم رنگ به برگ و بار تو
روز منم که می‌خزم باز به سایه سار تو
شور منم به ساز تو تلخ تر از نماز تو
راز منم بسته تو سبزترین بهار تو
اوج منم غزل منم موج به اندازه تو
باد منم به نرمی حریر تیغ دار تو ( ادامه )

آنگه بیا با عاشقان هم خانه شو هم خانه شو
رو سینه را چون سینه ها هفت آب شو از کینه ها
آنگه شراب عشق را پیمانه شو پیمانه شو
باید که جمله جان شوی تا لایق جانان شوی
گر تو سوی مستان شوی مستانه شو مستانه شو
هوای عشق جانان در سر ماست
جمال گلشن جان منظر ماست
به ما بیداد اگر آرد ستمگر
جواب داد ما بر داور ماست
گر عاشقی در عشق او دیوانه شو دیوانه شو
بر هوش داری زودتر مستانه شو مستانه شو
مستی چشم او ببین مستی گزین مستی گزین ( ادامه )

تو مرا جان و جهانی چه کنم جان و جهان را؟
تو مرا گنج روانی چه کنم سود و زیان را؟
نفسی یار شرابم نفسی یار کبابم
چو در این دوره خرابم چه کنم دور زمان را؟
تو مرا جان و جهانی
ز همه خلق رمیدم ز همه باز رهیدم
نه نهانم نه پلیدم چه کنم کون و مکان را؟
چو من اندر تک جویم چه روم آب چه جویم
چه توان گفت چه بگویم صفت آب روان را؟
تو مرا جان و جهانی چه کنم جان و جهان را؟
تو مرا گنج روانی چه کنم سود و زیان را؟
ز تو هر ذره جهانی ز تو هر قطره چو جانی
چو ز تو یافت نشانی چه کنم نام و نشان را؟ ( ادامه )

عزيزان،عزيزان صداتان بريده
ترانه از اين بام پر و بال كشيده
بباريد كه اين بار دل خاك گرفته
برقصيد كه اين ساز به بي داد رسيده
بكوبيد،بكوبيد،به آواز بگوييد
كه از بار چه بسيار سر باغ خميده
شماييد خود ماه كه در چاه نشسته
شماييد خود “شمس” كه از شعر چكيده
همه خوب و همه خواب، شب ساكت مرداب
همه ماه گرفته در اين بسته ترين قاب
رها باش رها باش از اين فتنه رها باش
قفس تنگ و نفس تنگ،هوا باش هوا باش
همه قيل و همه قال،همه گنگ وهمه لال ( ادامه )