می‌گدازد سینه‌ی من
سینه‌ام آیینه‌ی من
پس کجا جویم تو را
…
من که سرتاسر خموشم
مستِ بی‌اندازه نوشم
پس کجا جویم تو را
من که شیدا شدنم .. محو پیدا شدنم
عابری گم شده در کوی رها شدنم
من که سرتاسر خموشم
مستِ بی‌اندازه نوشم
پس کجا جویم تو را
من به خوابی که آدینه دیدم
شاعری مرده در سینه دیدم
فارغ و دل زده‌ام .. قید حاصل زده‌ام
نغمه‌ای بر لب این شوق صدا شدنم
من که سرتاسر خموشم
مستِ بی‌اندازه نوشم
پس کجا جویم تو را
احسان حائری (چارتار)
غم آنقدر دارم که می‌خواهم تمام فصل‌ها را
بر سفره‌ی رنگین خود بنشانمت بنشین غمی نیست
حوای من بر من مگیر این خودستانی را که بی‌شک
تنهاتر از من در زمین و آسمانت آدمی نیست
آیینه‌ام را بر دهان تک تک یاران گرفتم
تا روشنم شد در میان مردگانم همدمی نیست
همواره چون من نه فقط یک لحظه خوب من بیاندیش
لبریزی از گفتن ولی در هیچ سویت محرمی نیست
من قصد نفی بازی گل را و باران را ندارم
شاید برای من که همزاد کویرم شبنمی نیست
شاید به زخم من که می پوشم ز چشم شهر آن را
در دستهای بی‌نهایت مهربانش مرهمی نیست
شاید و یا شاید هزاران شاید دیگر اگرچه
اینک به گوش انتظارم جز صدای مبهمی نیست
محمدعلی بهمنی
برخي رابطه ها ظريفند،
طوري كه به كوچكترين نسيمي مي شكنند!
اما…
برخي رابطه ها چنان زمختند،
كه ما را زخمي مي كنند!
تو آهسته آهسته بلند مي شوي…
به را مي اُفتي…
و مي روي.
در اين راه رفتن ها،
قلبت بارها زخمي مي شود…
از همين رو، آبديده مي شوي،
ياد مي گيري كه هميشه دوست داشتن ها،
غمگينت خواهد كرد!
زيرا به يادت خواهد آورد كه؛
“هيچ تضميني، براي هيچ رابطه اي نيست”
شايد جذابيت ما شدن ،
در اين باشد كه آدمي،
در هنگام وصال،
هرگز گمان نمي برد كه روزي تنها خواهد ماند…!!!
