اشعار فریدون مشیری – به یاد او
تا شهر و دیار جان سفر کردم
زین تیره مغاک رفع شر کردم
از شوق و امید زاد ره بردم
و ز شهپر عشق بال و پر کردم
راهم به دیار اسمانها بود
الحق سفری پر از خطر کردم
از تیر شهاب غم نترسیدم
بگذشتم و سینه را سپر کردم
از چشم ستارگان افلاکی
بر عالم خاکیان نظر کردم
طوفان غم و غبار محنت بود
چندان که نگاه بیشتر کردم
اندوه به بخت ادمی خوردم
افسوس به حال این بشر کردم
غم های فراق با قضا گفتم
درد دل خویش با قدر کردم
در شهر امید کوچه ها گشتم
بس ناله و اه بی اثر کردم
زان جا به دیار عشق ره بردم
اما همه جا از ان حذر کردم
اری دل من ز عشق می ترسید
ای عشق چه خاک ها به سر کردم
عمری به امید مهر مهرویی
شام غم خود سیاه تر کردم
بر چشم و دل امیدوار خویش
از رنج هزار نیشتر کردم
اندیشه او به جان پذیرفتم
اندیشه جان ز سر به در کردم
از کوی صفا و اشنایی نیز
با حسرت و خون دل گذر کردم
ره بر مه و مهر و مشتری بستم
سر از همه کائنات بر کردم
تا خانه ارزو نمایان شد
افتادم و نعره از جگر کردم
بر مقدم ارزو نهادم سر
شب گریه شوق تا سحر کردم
این اوست خدای من چه میبینم
از شوق دوباره گریه سر کردم
ان ایت رحمت خدایی را
از هستی خویش با خبر کردم
اشکم بنشاند و بوسه ام بخشید
جان زنده به بوسه ای دگر کردم
افسوس به عمر رفته می خوردم
عمری که به رایگان هدر کردم
انقدر گریستم به دامانش
تا دامن او پر از گهر کردم
مردانه به پای ارزو اخر
جان دادم و قصه مختصر کردم
تا بود نفس به یاد او بودم
در عالم عشق این هنر کردم
