گه می خندم گه می گریم
ازگذشت این زمانه
رسم و راهم همچو پیران
شور و شوقم کودکانه
گه چو غنچه از نسیمی
خنده درمن زد جوانه
گه چو شمعی ازشراری
اشک چشمم شد روانه
خندهایم گریه آور
گریه هایم بی بهانه
چو به عمر گذشته گریم
چه کنم گر لبم نخندد
چو به فردا کنم نگاهی ( ادامه )
چو رفت از قلب من شور و نوا رفت
چه دید از من چنین ناآشنا رفت
صفا دیگر ندارد خلوت من
توگفتی از چمن باد صبا رفت
امان ازبی وفایی
خدایا مردم از درد جدایی
خدایا سوز عشقم را فزون کن
دلم را بیش از این غرق خون کن
ز عقل مصلحت بین توبه کردم
مرا آواره ی دشت جنون کن
امان ازبی وفایی
خدایا مردم از درد جدایی
به چشمم زندگی رویای او بود
شراب آرزو بی رنگ و بو بود ( ادامه )
میان جمع ام منولی دلم تنهاست
لبم چو گل خندان دو دیده ام فریاد
لب از برون خندددل از درون گرید
زبرق چشمانم نشان غم پیداست
تو شاهدی ای غم
چگونه می خندد گلی که پژمرده
دل من از آن گل جان از جفا مرده
زمن چه می پرسی که از چه می نالم
همیشه می گرید دلی که افسرده
تو شاهدی ای غم
میان جمع ام منولی دلم تنهاست
لبم چو گل خندان دو دیده ام فریاد
لب از برون خندددل از درون گرید
زبرق چشمانم نشان غم پیداست ( ادامه )
زهرا چی چی از دست ما آزاره شمار
زهراشاهد محنت ماه و ستاره
زهرا چه با هم از دست یار بدی دیده بسیار
زهرا درد بیدرمونی ندار نه چاره
وای نبونه یار نبونه
خدایا امشو چه طور نبونه
وای نبونه یار نبونه
خدایا امشو چه صبح نبونه
زهرا نما شونه سرای غم گه غم گه
زهرا چار ودار در شونه صدای زنگه
زهرا کدوم چار ودار برا نگیرم
زهرا دم به دم خلع بشه یار بیره
وای نبونه یار نبونه
خدایا امشو چه طور نبونه
وای نبونه یار نبونه
خدایا امشو چه طور نبونه
زهرا سر بر یک دلا کرده بر یاد
زهرا وا بز او گل هاره در کرته ای یاد
زهرا سه واری شو پونه که ده پونه صبح (ادامه)
