خسته ام از همه
خسته از دنیا
آسمان بشنو از قلب من این صدا
ای زندگی بیزار از توام
بیگانه ام با سیمای تو
دیوانه دنیای تو
در هم مشکن زنجیر مرا
بهتر که شوم رسوا
رفتم که دگر با دست شما
پنهان شوم از چشم دنیا
خسته ام از همه
خسته از دنیا ( ادامه )
با صدای بی‌صدا
مث یه کوه بلند
مث یه خواب کوتاه
یه مرد بود یه مرد
با دستای فقیر
با چشمای محروم
با پاهای خسته
یه مرد بود یه مرد
شب با تابوت سیاه
نشس توی چشماش
خاموش شد ستاره
افتاد روی خاک ( ادامه )
پای در زنجیر پرواز میکنم
با غمهای درون اوج میگیرم
با شکستهایم به پیش میتازم
با اشکهایم سفر میکنم
با شکستهایم به پیش میتازم
با اشکهایم سفر میکنم
با صلیبم به قله قلب انسان صعود میکنم
با صلیبم به قله قلب انسان صعود میکنم
با صلیبم به قله قلب انسان صعود میکنم ( ادامه )
هرچند ز کار خود خبر دار نیم
بیهوده تماشاگر گلزار نیم
در حاشیه ی کتاب
بی کار نیم اگر چه در کار نیم
امروز در این شهر چو من یاری نی
آورده به بازار و خریداری نی
آنکس که خریدار بدو رایم نی
وانکس که بدو رای خریدارم نی ( ادامه )
بده … بدبد! بده … بدبد!
چه امیدی؟ چه ایمانی؟
کَرَک جان! خوب می‌خوانی
من این آواز پاکت را دراین غمگین خراب آباد
چو بوی بال های سوخته ات پرواز خواهم داد
گرت دستی دهد با خویش در دنجی فراهم باش
بخوان آواز تلخت را،
ولیکن دل به غم مسپار
کرک جان! بندهی دم باش
بده … بد بد
ره هر پیک و پیغام خبر بسته‌ست
نه تنها بال و پر، بال نظر بسته‌ست
قفس تنگ است و در بسته‌ست
کرک جان! راست گفتی، خوب خواندی، ناز آوازت ( ادامه )
Every morning you greet me
Small and white
Clean and bright
You look happy to meet me
Blossom of snow may you bloom and grow
Bloom and grow forever
Edelweiss, Edelweiss
Bless my homeland forever
Blossom of snow may you bloom and grow
Bloom and grow forever
Edelweiss, Edelweiss
Bless my homeland forever ( ادامه )
در روزهای آخر اسفند
در نیم‌روز روشن
وقتی بنفشه‌ها را
با برگ و ریشه و پیوند و خاک
در جعبه‌های کوچک چوبین جای می‌دهند
جوی هزار زمزمه‌ی درد و انتظار
در سینه می‌خروشد و بر گونه‌ها روان
ای کاش آدمی
وطن‌اش را هم‌چون بنفشه‌ها
می‌شد با خود ببرد هر کجا که خواست
در روشنایی باران
در آفتاب پاک
در روزهای آخر اسفند
در نیم‌روز روشن
وقتی بنفشه‌ها را ( ادامه )
بازم صدای نی میاد
آواز پی در پی میاد
لطفعلی خانم کی میاد؟
لطف‌علی‌خان بوالهوس
زن و بچه‌ات رو بردن طبس
طبس کجا؟ اینجا کجا؟
بازم صدای نی مییاد
آواز پی در پی می‌آد ( ادامه )
تو فکر یک سقف ام یک سقف بی‌روزن
یک سقف پابرجا محکم‌تر از آهن
سقفی که تن‌پوش هراس ما باشه
تو سردی شب‌ها لباس ما باشه
سقفی اندازه‌ی قلب من و تو
واسه لمس تپش دل‌واپسی
برای شرم لطیف آینه‌ها
واسه پیچیدن بوی اطلسی
زیر این سقف با تو از گل، از شب و ستاره می‌گم
از تو و از خواستن تو، می‌گم و دوباره می‌گم؛
زندگی‌مو زیر این سقف با تو اندازه میگیرم
گم می‌شم تو معنی تو، معنی تازه میگیرم ( ادامه )
Yesterday when I was young
The taste of life was sweet as rain upon my tongue
I teased at life as if it were a foolish game
The way the evening breeze may tease a candle flame
The thousand dreams I dreamed, the splendid things I planned
I’d always built to last on weak and shifting sand
I lived by night and shunned the naked light of the day
And only now I see how the years ran away
Yesterday when I was young
So many happy songs were waiting to be sung
So many wild pleasures lay in store for me
And so much pain my dazzled eyes refused to see
I ran so fast that time and youth at last ran out
I never stopped to think what life was all about
And every conversation I can now recall
Concerned itself with me and nothing else at all
Yesterday the moon was blue ( ادامه )
